रचिले तुळजापूर
जग दुनिया न्हवती वर ग होता पाणीयाचा थर
तवा रचिले तुळजापुर ग माझ्या अंबानं
तवा रचिल तुळजापूर अंबाबाई नं...
जेव्हा पावन पवित्र ठरल पोती पारायण
अग्नीच्या ह्या ज्वाळा त्यात सुर्यनारायन
शिव नामी जपला हिरा पुण्य लाभल डोंगरा
बाले घाटान मार्ग केला माझ्या अंबानं...
अहो त्रेलोक्यात महाल तिचा नजर भीरभीरी
आगाद लिला तिची ती धन्य कारागीरी
न्हानी गचची न्हायाला पाणी कळुली व्हायला
मुखी गायीच्या फोडलाय झरा ग माझ्या अंबान...
ऐ शोभेवंत साजली नक्षी चांदण्याची
लावली कवाडाला मैना चांदी ही पुण्याची
जाण्या जळा अन तळाला रस्ता केला पाताळाला
उडी थोकली होमा ग मधी माझ्या अंबान...
अहो मंदिराच्या माग माग मठ भारतीचा
कैलासावर घुमला बाईच्या आवाज आरतीचा
आला साजन गायाला येडु बसली ऐकायला
त्याच्या गळ्यात ताकली जाडु माझ्या अंबान...
